BAŞARI HİKÂYEM’ i yazıyorum ya, Allah’ıma binlerce şükür..
1 yıldır Hera’yı takip ediyorum, ve her gün düzenli olarak “acaba bir gün bende…” diye başlayan cümleyi kuruyorum ama şuanda neler karalasam da benim gibi olan arkadaşlara, çiftlere umut olsam diye düşünüyorum... Sadece MUTLUYUM çok MUTLUYUM demek geliyor içimden... Fakat daha önce bu sayfayı her saat takip eden biri olarak da bu kısacık cümlenin okuyanlar için yetersiz olduğunun da farkındayım…
Taa en başa gitmek gerekirse, daha ilk gece anladım vajinismuslu olduğumu, hatta daha evlenmeden anladım… Anlamak için ilişkiye girmeye gerek yok… Şöyle ki küçüklükten beri dinlediğimiz hikâyeler ve yanlış nasihatler içimizdeki korkuyu biraz daha körüklüyor ve aslında daha evlenmeden vajinismus hastası oluyoruz, ama fark ediyoruz ama fark edemiyoruz… Ben farkında olanlardandım… Bir ümit belki değilimdir diye içimden geçiriyordum da… Ama yanıldım. Evlendikten sonra hep geçer diye bekledik… Çok kıymetli eşim hiç üzerime gelmedi bu konuda, beni hiç üzmedi, hiç kırmadı… bu ise benim kendimi daha iyi hissetmeme sebep olurken, ERTELEMEMİZE de sebep oldu… bi süre sonra araya maddiyat girdi, sonra zamansızlık bahane oldu derken 15 ayı tamamladık… Eşim ve benden başka kimse bilmiyordu ve başka kimseyle de PAYLAŞMAK İSTEMİYORDUM… İyi ki de paylaşmamışım, çünkü hiç kimse bana daha önce vajinismuslu olup iyileşen biri kadar yardım edemezdi…
İlk yılımızdan sonra sayfadan arkadaşlarla irtibata geçtim, onlardan cesaret almaya çalıştım, dertleştim… Hikâyelerini dinledim, KENDİMİ ONLARDA BULDUM… Aralarından bazıları var ki –burada isimlerini telaffuz edemeyeceğim- beni kendime getirdi ve bana benden daha çok GÜVENDİLER… Ve şunu fark ettim ki YALNIZ DEĞİLİM! Hemen randevu aldım vazgeçmemek için ve artık benim için özel bir gün daha vardı; bir başlangıç : 07.08.2014. Bu tarihe kadar defalarca vazgeçtim; kendime güvenmediğim, korktuğum zamanlar oldu ve o kilit cümleyi bende kurdum hem de defalarca : “YA BAŞARAMAZSAM????!!!!”
Ankara’da okudum üniversiteyi, burada 6 yılım geçti fakat hiç bu kadar farklı gelmemişti daha önce… Eşim izin alamadığı için yanımda değildi fiziksel olarak (9unda yanıma gelecekti) ama devamlı yüreğimdeydi ve bu süreçteki “EN BÜYÜK DESTEKÇİM EŞİM”di. Hera’dan ilk içeri girdiğimde şaşkın olduğumu hatırlıyorum sadece, ilk önce Esra Hanımla görüştük, daha sonra Süleyman Beyle… o zaman anladım ki onlar bana benden daha çok güveniyorlar, belki 3günde belki 5günde belki 1haftada (olabilecek en kısa zamanda) bu sorun çözülecekti… Ama KESİNLİKLE ÇÖZÜLECEKTİ. Hiçbir şey hissetmediğim Süleyman Beyin kontrolünün ardından(bu kontrolden de çok korkuyordum) tedavim aynı gün başladı…15 aydır ağlamam yetmiyormuş gibi tedavinin ilk 2 günü durmadan ağladım… Acıdan ya da bana kötü davrandıkları için değil tabii ki, sevinçten ? inanmayanlar Esra Hanıma ve Ayla Hanıma beni sorabilirler ? Onları gerçekten çok uğraştırdım farkındayım ama onlar o kadar alışık ki bu duruma, beni çok güzel toparladılar… Hatta aramızda Esra Hanımla şöyle bir espri de var: Esra Hanım benim tedavim bitince izine ayrılacakmış ?? ki şuanda izinde ? ? ? ?
Tedavi sırasında da tedaviden sonrada İNİŞ-ÇIKIŞLARIM oldu… Başaramayacağım dediğim o kadar çok oldu ki ama Süleyman Beyin bir sözünü hiç unutmadım ve ne zaman umutsuzluğa kapılsam hep o söz kulaklarımdaydı: SABRET!
Bana verilen ödevleri ve egzersizleri düzenli olarak yaparak, 3.gün eşimin yanıma gelmesi ile beraber ondan aldığım destekle de 4.günün sonunda VAJİNİSMUSTAN KURTULDUM… Bu cümleyi kurmak ne kadar güzelmiş… Hep hayal ederdim bu hikâyeyi yazdığım günü, tıpkı şuanda sayfayı takip eden ve bu hikâyeyi okuyan diğer vajinismuslu arkadaşlarım gibi… Eskiden bebek istemek, istemeyi düşünmek bile bana haram gibi gelirdi ama şimdi en azından planlarımın arasına girdi ?
Bu zor ve üzücü süreçte her zaman yanımda olan desteğini ve anlayışını benden esirgemeyen sevgili eşime; tedavim sırasında ellerimi bırakmayan, benden hiçbir zaman umudunu kesmeyen Hera’nın melekleri Esra Hanım’a ve Ayla Hanım’a, ve güvenilir doktorum Süleyman Bey’e çok teşekkür ederim…
Yazımın bundan sonrasını halen vajinismuslu olan arkadaşlarıma ve onların eşleri için yazmak istiyorum…
Öncelikle lütfen bu durumu KABULLENİP ERTELEMEYİN, ve dünyayı kendinize zindan etmeyin… Allah dermansız dert vermesin, 3 gün gibi kısa bir sürede halledilebilirken, çaresi varken TEDAVİ OLUN. Facebook sayfasında size destek olacak (bende dahil) daha önce tedavi olmuş arkadaşlar var, onlarla irtibata geçin… Tedavi olmaya karar verdikten sonra lütfen tedavinin içeriğini araştırmayın, sorgulamayın… Bu size fayda sağlamayacak inanın, belki de sizi daha çok strese sokacak… Sadece bebek sahibi olmak için değil öncelikle kendiniz ve eşiniz için tedavi olmayı isteyin… Kendinize ve HERA ailesine güvenin sadece, randevu aldıktan sonra nasıl bir başarı hikayesi yazacağınızı kafanızda şekillendirmeye başlayın ? ?
Ve sevgili eşler;
Bunun bir HASTALIK olduğunu sakın unutmayın… İsteyerek yapmıyor eşleriniz, ya da sizi istemediği için itmiyor sizi, kafasında cevaplayamadığı sorular olduğu için ve korktuğu için kendini kapatıyor sadece… Lütfen kendinize pay çıkarıp işi daha da zorlaştırmayın… Ne yapmam gerekiyor peki? Diye sorduğunuzu duyar gibiyim. SEVİN, ŞEFKAT GÖSTERİN, DESTEK OLUN VE TEDAVİYE ÖNCE KENDİNİZİ SONRA EŞİNİZİ İKNA EDİN… İnanın sizden başka bir şey beklemiyorlar. Zaten bu durum yeterince zor onlar için bir de siz YALNIZ BIRAKMAYIN ve ANLAYIŞLI OLUN… SUÇLAMAYIN!!! Milletin nasıl yaptığıyla değil, eşinizin neden yapamadığıyla ilgilenin lütfen… Ve mümkünse ailelere söylemeden bu işi halledin. Çünkü ne kadar çok kişi bilirse o kadar çok yük olacak eşinizin sırtında. Daha kendine bile bazı şeyleri itiraf etmeye cesareti yokken BAŞKALARINA AÇIKLAMA YAPMAK ZORUNDA BIRAKMAYIN… İnanın bunlar süreci zora sokmaktan başka bir işe yaramaz. Bu süreçte sizde çok yıprandınız ya da yıpranmaktasınız bunun farkındayız, sabır gerektiren bir süreç iki taraf içinde… Bunu zaten eşleriniz de inkar etmiyor inanın… Farkındalar ve üzüntülerine üzüntü katan şeylerden biride bu: SİZE HAKSIZLIK YAPTIKLARINI DÜŞÜNMELERİ…
Ve şunu hiçbir zaman unutmayın: Evlenerek sadece yataklarınızı değil HAYATLARINIZI DA BİRLEŞTİRDİNİZ. Vajinismusun bir hastalık olduğunu hatırlatarak demek istiyorum ki; şu hayatta kimin başına ne geleceği asla belli olmaz…
VajinismusErtelemeyin, Özgürleşin
VAJİNİSMUS
Vajinismus Başarı Hikayesi - ÇORUM15.07.2020
Vajinismus Tedavisi Ve Başarı
BAŞARI HİKÂYEM’ i yazıyorum ya, Allah’ıma binlerce şükür..
1 yıldır Hera’yı takip ediyorum, ve her gün düzenli olarak “acaba bir gün bende…” diye başlayan cümleyi kuruyorum ama şuanda neler karalasam da benim gibi olan arkadaşlara, çiftlere umut olsam diye düşünüyorum... Sadece MUTLUYUM çok MUTLUYUM demek geliyor içimden... Fakat daha önce bu sayfayı her saat takip eden biri olarak da bu kısacık cümlenin okuyanlar için yetersiz olduğunun da farkındayım…
Taa en başa gitmek gerekirse, daha ilk gece anladım vajinismuslu olduğumu, hatta daha evlenmeden anladım… Anlamak için ilişkiye girmeye gerek yok… Şöyle ki küçüklükten beri dinlediğimiz hikâyeler ve yanlış nasihatler içimizdeki korkuyu biraz daha körüklüyor ve aslında daha evlenmeden vajinismus hastası oluyoruz, ama fark ediyoruz ama fark edemiyoruz… Ben farkında olanlardandım… Bir ümit belki değilimdir diye içimden geçiriyordum da… Ama yanıldım. Evlendikten sonra hep geçer diye bekledik… Çok kıymetli eşim hiç üzerime gelmedi bu konuda, beni hiç üzmedi, hiç kırmadı… bu ise benim kendimi daha iyi hissetmeme sebep olurken, ERTELEMEMİZE de sebep oldu… bi süre sonra araya maddiyat girdi, sonra zamansızlık bahane oldu derken 15 ayı tamamladık… Eşim ve benden başka kimse bilmiyordu ve başka kimseyle de PAYLAŞMAK İSTEMİYORDUM… İyi ki de paylaşmamışım, çünkü hiç kimse bana daha önce vajinismuslu olup iyileşen biri kadar yardım edemezdi…
İlk yılımızdan sonra sayfadan arkadaşlarla irtibata geçtim, onlardan cesaret almaya çalıştım, dertleştim… Hikâyelerini dinledim, KENDİMİ ONLARDA BULDUM… Aralarından bazıları var ki –burada isimlerini telaffuz edemeyeceğim- beni kendime getirdi ve bana benden daha çok GÜVENDİLER… Ve şunu fark ettim ki YALNIZ DEĞİLİM! Hemen randevu aldım vazgeçmemek için ve artık benim için özel bir gün daha vardı; bir başlangıç : 07.08.2014. Bu tarihe kadar defalarca vazgeçtim; kendime güvenmediğim, korktuğum zamanlar oldu ve o kilit cümleyi bende kurdum hem de defalarca : “YA BAŞARAMAZSAM????!!!!”
Ankara’da okudum üniversiteyi, burada 6 yılım geçti fakat hiç bu kadar farklı gelmemişti daha önce… Eşim izin alamadığı için yanımda değildi fiziksel olarak (9unda yanıma gelecekti) ama devamlı yüreğimdeydi ve bu süreçteki “EN BÜYÜK DESTEKÇİM EŞİM”di. Hera’dan ilk içeri girdiğimde şaşkın olduğumu hatırlıyorum sadece, ilk önce Esra Hanımla görüştük, daha sonra Süleyman Beyle… o zaman anladım ki onlar bana benden daha çok güveniyorlar, belki 3günde belki 5günde belki 1haftada (olabilecek en kısa zamanda) bu sorun çözülecekti… Ama KESİNLİKLE ÇÖZÜLECEKTİ. Hiçbir şey hissetmediğim Süleyman Beyin kontrolünün ardından(bu kontrolden de çok korkuyordum) tedavim aynı gün başladı…15 aydır ağlamam yetmiyormuş gibi tedavinin ilk 2 günü durmadan ağladım… Acıdan ya da bana kötü davrandıkları için değil tabii ki, sevinçten ? inanmayanlar Esra Hanıma ve Ayla Hanıma beni sorabilirler ? Onları gerçekten çok uğraştırdım farkındayım ama onlar o kadar alışık ki bu duruma, beni çok güzel toparladılar… Hatta aramızda Esra Hanımla şöyle bir espri de var: Esra Hanım benim tedavim bitince izine ayrılacakmış ?? ki şuanda izinde ? ? ? ?
Tedavi sırasında da tedaviden sonrada İNİŞ-ÇIKIŞLARIM oldu… Başaramayacağım dediğim o kadar çok oldu ki ama Süleyman Beyin bir sözünü hiç unutmadım ve ne zaman umutsuzluğa kapılsam hep o söz kulaklarımdaydı: SABRET!
Bana verilen ödevleri ve egzersizleri düzenli olarak yaparak, 3.gün eşimin yanıma gelmesi ile beraber ondan aldığım destekle de 4.günün sonunda VAJİNİSMUSTAN KURTULDUM… Bu cümleyi kurmak ne kadar güzelmiş… Hep hayal ederdim bu hikâyeyi yazdığım günü, tıpkı şuanda sayfayı takip eden ve bu hikâyeyi okuyan diğer vajinismuslu arkadaşlarım gibi… Eskiden bebek istemek, istemeyi düşünmek bile bana haram gibi gelirdi ama şimdi en azından planlarımın arasına girdi ?
Bu zor ve üzücü süreçte her zaman yanımda olan desteğini ve anlayışını benden esirgemeyen sevgili eşime; tedavim sırasında ellerimi bırakmayan, benden hiçbir zaman umudunu kesmeyen Hera’nın melekleri Esra Hanım’a ve Ayla Hanım’a, ve güvenilir doktorum Süleyman Bey’e çok teşekkür ederim…
Yazımın bundan sonrasını halen vajinismuslu olan arkadaşlarıma ve onların eşleri için yazmak istiyorum…
Öncelikle lütfen bu durumu KABULLENİP ERTELEMEYİN, ve dünyayı kendinize zindan etmeyin… Allah dermansız dert vermesin, 3 gün gibi kısa bir sürede halledilebilirken, çaresi varken TEDAVİ OLUN. Facebook sayfasında size destek olacak (bende dahil) daha önce tedavi olmuş arkadaşlar var, onlarla irtibata geçin… Tedavi olmaya karar verdikten sonra lütfen tedavinin içeriğini araştırmayın, sorgulamayın… Bu size fayda sağlamayacak inanın, belki de sizi daha çok strese sokacak… Sadece bebek sahibi olmak için değil öncelikle kendiniz ve eşiniz için tedavi olmayı isteyin… Kendinize ve HERA ailesine güvenin sadece, randevu aldıktan sonra nasıl bir başarı hikayesi yazacağınızı kafanızda şekillendirmeye başlayın ? ?
Ve sevgili eşler;
Bunun bir HASTALIK olduğunu sakın unutmayın… İsteyerek yapmıyor eşleriniz, ya da sizi istemediği için itmiyor sizi, kafasında cevaplayamadığı sorular olduğu için ve korktuğu için kendini kapatıyor sadece… Lütfen kendinize pay çıkarıp işi daha da zorlaştırmayın… Ne yapmam gerekiyor peki? Diye sorduğunuzu duyar gibiyim. SEVİN, ŞEFKAT GÖSTERİN, DESTEK OLUN VE TEDAVİYE ÖNCE KENDİNİZİ SONRA EŞİNİZİ İKNA EDİN… İnanın sizden başka bir şey beklemiyorlar. Zaten bu durum yeterince zor onlar için bir de siz YALNIZ BIRAKMAYIN ve ANLAYIŞLI OLUN… SUÇLAMAYIN!!! Milletin nasıl yaptığıyla değil, eşinizin neden yapamadığıyla ilgilenin lütfen… Ve mümkünse ailelere söylemeden bu işi halledin. Çünkü ne kadar çok kişi bilirse o kadar çok yük olacak eşinizin sırtında. Daha kendine bile bazı şeyleri itiraf etmeye cesareti yokken BAŞKALARINA AÇIKLAMA YAPMAK ZORUNDA BIRAKMAYIN… İnanın bunlar süreci zora sokmaktan başka bir işe yaramaz. Bu süreçte sizde çok yıprandınız ya da yıpranmaktasınız bunun farkındayız, sabır gerektiren bir süreç iki taraf içinde… Bunu zaten eşleriniz de inkar etmiyor inanın… Farkındalar ve üzüntülerine üzüntü katan şeylerden biride bu: SİZE HAKSIZLIK YAPTIKLARINI DÜŞÜNMELERİ…
Ve şunu hiçbir zaman unutmayın: Evlenerek sadece yataklarınızı değil HAYATLARINIZI DA BİRLEŞTİRDİNİZ. Vajinismusun bir hastalık olduğunu hatırlatarak demek istiyorum ki; şu hayatta kimin başına ne geleceği asla belli olmaz…
29.08.2014
Esra (Çorum’dan)